  |
Çirkinin Sanatı:
Pablo Picasso
Kübizm yalnızca estetik olarak değil, moral olarak da bozar, çünkü yalanı normalleştirir. Anlamsızın anlamlı, çirkinin güzel olduğunu doğrulayan insanlığın yaşamı sorgulama yeteneği yiter, nihilizm kazanır.
Aziz Yardımlı
|
|
 |
 |
|
| Kübizm yalnızca kötü sanat değildir; onu yalnızca ilkelliğe geri dönüş ve soyutlamacılık gibi terimlerde açıklayamayız. Güzelden korku/nefret salt estetik duyarsızlık değildir. Duyunun Çirkininde anlatım bulan şey duygunun Çirkinidir. |
|
Tuval üzerindeki Biçimin sanatçının ruhunun kendisinden başka birşeyin anlatımı olmadığı düzeye dek, Picasso modernist nihilizmin insan ruhuna neler yapabileceğini gösteren iyi bir örnektir. Güzellik saltık Değerdir. Picasso onun yerine Çirkini, biçimsiz olanı geçirir. Güzel Sanat sonsuz Gerçeği duyusal Biçimin sonsuzluğu ile, tanrısal Güzellik ile yaşama etkinliğidir ve güdüsü insan ruhundaki Güzellik İdeası, sağlıklı her insan ruhunda bulunan beğeni yetisidir. Pablo Picasso’nun yaratıcı kaynağı ise yine aynı insan ruhundan, ama onun karanlık derinliklerinden, insan ruhunun yalnızca baskılamaya uygun gördüğü yaşantılar ile dolu bilinçaltından gelir. Onda sanat "güzel sanat" olmayı yadsır, Güzelden kaçmanın, giderek Güzelden korkunun anlatımı olur, ve gerçekliksiz ve inançsız varoluşu estetik nihilizm ile tamamlar. Picasso’nun dehası ona ününü bağışlayan bilgisiz, beğenisiz, anlamayan, henüz yarı-gelişmiş duyarsızlığın karşılık olarak ondan ne istediğini herkesten iyi anlamasında yatıyordu. Bir Nefret Çağına dönen 20’nci yüzyılın ilk yarısında moral Kötülüğün yanına onunla geçinebilecek duyusal biçim olarak Çirkini ekledi. 20.000’i aşan yapıtlarının sayısı bile modern kültürün nihilist yüzünü sergilemedeki, insanlığa nasıl anlamsız, nasıl değersiz olunabileceğini göstermedeki coşkusunu ve tutkusunu tanıtlar. Etik düşüklüğün estetik düşüklükten soyutlanamayacağını gösterdi, ve politik demagojiyi estetik demagoji ile tamamladı. Picasso Herkesin Sanatçısıydı.  |
|
|
|
