Leibniz yine Tanrı tarafından yaratılan İnsanın olanaklı En İyi Varlık olduğu vargısını da eklemeliydi, çünkü Tin de Doğa gibi Tanrı tarafından yaratıldığına göre ve Doğadan daha yüksek ya da doğaüstü olduğu için onun İyilliği de Doğanın İyisinden daha iyi, daha yüksek olmalıdır. Aslında birinci En İyi sonlu iken, ikincisi sonsuz olmalıdır.

Doğada yer alan herşey vrensel ve zorunlu yasalara göre belirlenir ve bu nedensellik süreci, bu önceden saptanmış uyum zorunlu olarak İnsanın türeyişi ereğine doğru gelişir. Yalnızca bu ereksellik Dünyamızın tüm olanaklı Dünyaların en iyisi olduğu çıkarsamasının gerçek anlamıdır. Doğa yalnızca eşit ölçüde ussal olan bütün bir Tin alanının öncülüdür, ve anlamı salt öncül olması ile sınırlıdır.

İnsan Doğanın ve Tinin birliğidir, ve doğal yanında zorunluk belirlenimi altında iken, tinsel yanında özgürlük belirlenimi altındadır. Buna göre Doğanın İyisi ve Tinin İyisi arasındaki ayrım Zorunluk ve Özgürlük arasındaki ayrım gibidir. Doğanın Ereği Tin iken, Tinin Ereği Tanrıdır, estetik, etik ve entellektüel Sonsuzluktur. İnsanın özü tüm olanaklı Doğaların en iyisinin ve tüm olanaklı Tinlerin en iyisinin birliğidir.

Leibniz (1646-1716) hem matematik tarihinde, hem de felsefe tarihinde önemli bir yer doldurur ve geri kalan bilimlerin gelişimine katkısının düzeyi henüz saptanmış değildir. Kalkülüsün, bütün bir bilgisayar teknolojisine temel olan ikili sayı dizgesinin ve hesap makinesinin de bulucusudur. Çarpmanın simgesi olarak nokta da yine Leibniz tarafından getirildi, çünkü x ile karışmıyordu.

Kuşku değil, Kuşkuculuk Saçmadır. Kuşku bilgi değildir ve salt bilgi olmadığı için, bilmeye yükselebileceği için kuşkudur ve bu düzeye dek ussaldır. Dolaysız olandan duyulan Kuşku, salt olumlu olanı olumsuzlayan Kuşku diyalektiğin ruhbilimsel güdüsü ve bilmenin ilk kıpısıdır. Ama Kuşku bir son durak olarak da alınabilir. Bu yapıldığı zaman kendini olumsuzlamaz, olumsuzlamanın olumsuzlaması olmaz, tersine kendi olumluluğunda, olumsuzun olumluluğunda diretebilir. Kuşkuda diretme mantıksal değil ama ruhbilimseldir. Bilinçli değil ama bilinçsizdir. Bir kişilik sorunudur. Bilinçsiz tüm içerik gibi baskılamanın sonucudur. Bu düzeye dek, kuşkuda niçin direttiğini anlamadığı düzeye dek, Kuşkuculuğu mantıksal olarak düzeltmek olanaksızdır. Bu ruhçözümlemenin işidir çünkü kuşkuculuk şizoreni değildir ve ruhçözümlemenin gerektirdiği ussal söyleme açıktır. İnsanı insanlığından eden bu güvensizliği gidermek, kuşkudan kurtulamayan ruhu iyileştirmek ve ona ussal güven duygusunu yeniden kazandırmak olanaklıdır.

Kuşkuculuk, yani bilginin, usun, insan düşüncesinin kendinde-Şeyi bilme yetisinin reddedilmesi Avrupa'da son iki yüzyıl boyunca görülen popüler felsefelerin çıkış noktasıdır. Bunların kendi aralarında da çarpışmalarına karşın, onları ayıran tikeller onları birleştiren evrenselin yanında yalnızca boş bir türlülük görünüşü üretirler. Tümü için özsel motif düşüncenin gücüne güvensizlik zemininde insanın değersizleştirilmesidir. Bunu düşünce yoluyla değil, ama dürtünün ve tutkunun ezdiği ve güttüğü düşünce yoluyla yerine getirirler, çünkü yoksa düşünce güvenmemesi gereken kendisine, düşünceye güvenmiş olacaktır. Usdışı gerçekten de değersiz ve anlamsızdır çünkü düşüncesizdir. Ve düşüncesizlik tutku ya da dürtü dediğimiz şeydir.

Kuşkuculuğun pozitivist Görgücülüğün bir başka adı olmasına karşın, bu tutum modern dönemde özellikle Kant'ın felsefesinin doğal bilincin zayıflığı üzerindeki etkisi yoluyla da yaygınlık kazandı. Schopenhauer, Nietzsche, Heidegger ve onun etkisi altında biçimlenen sonraki varoluşçu düşünürler ve son olarak bütün bir postmodernist nihilizm Usu reddetmede ortak paydalarını bulurlar. Ve varoluşu dayanılmayacak bir düzeye dek hafifletirler, onun tüm gerçek içeriğini, Özünü boşaltırlar, özsüz bir varoluş gibi bir saçmalığı kendileri üretirler. Tüm bu türlülükte ortak çizgi insanın bilgisizleştirilmesi , ahlaksızlaştırılması ve çirkinleştirilmesidir. İrrasyonalizm zemiminde, tüm idealler reddedilir. Yalnızca estetik ya da bilişsel değil, ama tüzel, ahlaksal ve törel belirlenimler de onları yargılayan saltık ölçünlerin reddedilmesi durumunda görelileşirler, e.d. buharlaşırlar. Doğru ve eğri için, haklı ve haksız vb. için bir ölçütün yokluğunda, iyinin ve kötünün ötesindeki bir kuşkucu "sömürü, savaş vb. haksızdır" diyemez, ama ancak "belki de haksızdır" diyebilir. Bu moral görelilik hiç kuşkusuz çok-kültürlülük denilen bir yabancılıklar çoğulluğunun sürmesine sofistik bir zemin sağlar. Bu yabancılıklar, karşıtlıklar sık sık düşmanlık nedenleri olarak işlev görürler, ve ironik olarak sözde 'ötekileştirme' denilen dışlayıcılığın kendisini pekiştirirler. İnsanın türel olması ussaldır; haktanır olması ussaldır; iyiyi doğrulaması, güzel olanı beğenmesi ussaldır. Bunlar insan olmanın özsel belirlenimleridir. Kuşkuculuk bu ussallıkları belkili gördüğü için insanlık ile bağdaşmaz. İnsanlık dışıdır.

İrrasyonalizm kendini nihilizm olarak, pozitivizm olarak, ve en sonunda ikisinin sentezi olan postmodernizm olarak olgunlaştırır. Varoluşçuluk insanın Özü olarak Usu reddeder. Pozitivizm Usu evrenin özsel belirlenimi olarak ve eşit ölçüde insanın özsel belirlenimi olarak yadsır. Bunun yerine getirilen etimolojik ve dilbilimsel terimler Usu reddetmenin sonucu olan aynı genel göreliliğe, böylece genel değersizleşmeye götürür.

“Kendi bahçemizi ekmeliyiz.” Bu Voltaire'in Candide'de Leibniz'e karşı tatsız vargısıdır. Can sıkıcıdır, çünkü ekilecek tek bir büyük bahçe, tek bir dünya vardır. Voltaire bencillik taslar ve bu tür havalar daha önce İngiltere'de tanışıp hayran kaldığı İngiliz görgücülerinden ve yararcılarından kapmış olduğu saplantılardır. (“Bahçe” sözcüğünün Encyclopédie'yi imlediği düşünülür, ama bu açıkça savunmacılıktır.)

Voltaire Katolik Fransa'daki yaşantısından acı dersler çıkararak onları genelleştirir, suçluyu genel olarak din, dinadamları, hükümetler, ordular, ve en sonunda felsefeler ve felsefecilerde bulur ve onlarla alay eder. Ama herşeyden önce Leibniz'e ve iyimserliğine saldırır. Voltaire yaşamda bir gerçeklik, sağlam bir öz, bir ussallık ya da Tanrı gibi bir ölçünden yoksundur. Kuşkucudur. Ve kuşkucu bir ruh için varoluşta anlam ve ussallık aramak, giderek insanın moral bir varlık olabilme yeteneği bile birer kuruntu, gülünecek saçmalıklardır. Kuşkucu gülmek için yalnızca pekinliği bulur çünkü komik olmanın gerektirdiği ciddilik öğesini başka hiçbirşeyde bulamaz. Kuşkucu olduğu için insan ussallığına ironik olmanın dışında bir anlam yükleyemez. Ona insanı küçültmek, değersizleştirmek, onu a priori anlamsız ve saçma saymak daha sağgörülü olarak, hiç olmazsa iyimserin saflığından kaçınmanın yeğlenebilir bir yolu olarak görünür. Kuşkucu bilinç kendi karakterini tanımlayan kategorileri bütün bir insanlığa uygular. Voltaire usdışının önündeki uzun bir yolun yalnızca başlarındaydı. Bu aynı özsüz bilinç daha sonraki temsilcilerinde ve daha sonraki aşamalarında daha başında yapması gereken şeyi yapmış, nihilizmi çıkarsamış ve özellikle Yabancılaşma kavramına ve kuramına tutkuyla sarılır olmuştur, çünkü onda insanı gerçek değerinde tanımamanın, gerçekten de insan doğasına yabancılaşmış Egosunu reddetmenin acılı doyumunu yaşar — sanki yabancı olmamayı biliyormuş gibi. Bu bilinç kendini deneyimden türettiğine göre, usdışı varoluşunda daha iyi kategoriler ile tanışamamış ve insanın gerçek doğasına benzer birşeyi deneyimleyememiştir. Gerçekten de, Voltaire durumunda olduğu gibi, doğanın görüngülerini moral olaylar olarak görmek için Özgürlük kavramının bilinçsizi olmak vazgeçilmez bir koşuldur. Yine, birEncyclopédie yazarı olan Voltaire'in doğal nedenselliği anlamada çektiği büyük güçlük bilimin kendisi konusunda yeterli bir kavrayış geliştirmemiş olduğunu gösterir. Kuşkuculuk insanı moral ve entellektüel olarak devirir.

Değer vermeyi bilmek gerekir. Nihilist ne yazık ki bunu bilmez, Sevgisiz, Bilgisiz, Güzelliksiz bir varoluşta yiter, insan olmanın anlamını yaşayamadığı için öyle birşeyin hiç olamayacağını kabul etmeye zorlanır. Olgulara ve fenomenlere bakar, ve görgül vargısını çıkarır. Nihilist pozitivist ile birdir.

Albert Camus (1913-1960) Saçmanın onu Saçma yapan bir Ussalın doğrulanması karşısında belirlendiğini, usdışını düşünebilmesinin kendisinin insanın ussallığına bağlı olduğunu görmedi. İnsana derin bir güvensizlik duydu, insanlığı aşağıladı, ve bunu insanın en özsel varlığında, usunda yadsıyarak yaptı. Yaşadığı dönem modern blilincin etik, estetik ve entellektüel varoluşu sözcüğün en gerçek anlamında saçmalaştırdığı bir dönemdi. Ve döneminin olgularına anlatım verdi. Bir Usu, bir Saltığı, bir Anlamı anlamayışı zemininde, insanlığı anlayışını insanlığın göreli olgularından türetmek zorunda kaldı. (Bkz. Camus on Hegel, "The Rebel"de Hegel üzerine yazdıkları.)

Saçma çirkin olandır. Kötü olandır. Ve bilgisiz olandır. Ama bu insanlığın gerçekten insan olma yolundaki durumunun bir yanıdır. Aynı insanlık, ve hiç kuşkusuz Batıda, kendi estetik, etik ve entellektüel geriliğini yenme sürecindedir. Doğunun değişime ve gelişime girebilmek için ilkin özgür olması, Doğulunun ilkin kendisi olması, bir İstencinin olduğunu anlaması ve onu edimselleştirmesi gerekir. Doğulu her zaman onda bir eksiklik olduğu, kendisi olmadığı duygusunu verir.

Camus'nün enteresan çıkarsamalarından birine göre, "Ölümde yaşamda olduğundan daha öte bir anlam yoktur."

Nihilist bilinç Varoluşta hiçbir sağlamlık, hiçbir Saltık bulamaz. İrrasyonalizminde herşey görelidir — göreli bir Özgürlük, göreli bir Hak, göreli bir Ahlak anlayışı vardır. Başka bir deyişle Duyunçsuzdur, ve bu bağlantıyı görmediği düzeye dek bu moral ilgisizliği ile gururludur. Dünyanın kötülüğünü bile anlamsız görür ve tiran olmak ve peygamber olmak arasında bir ayrım olmadığı sonucunu çıkarır. Ruhu İyinin ve Kötünün ötesindedir ve onları eşitler. Güzelliğe karşı da duyarsızlaşmıştır ve hayranlık duyacak bir ruhu yoktur. Düşünceleri belirlenimsiz bir boşlukta rasgele her yana uçuşur — totaliterliğe, ya da karşı-totaliterliğe. Anlamı onu bir türlü vermediğini düşündüğü dünyadan bekler. Ona Anlamı yalnızca kendisinin verebileceğini, Varoluşun anlamsızlığı ve saçmalığı dediği şeyin onun kendisine ait olduğunu bilmez. Çünkü kendini saçma görür.

Albet Camus irrasonalizmi temelinde varoluşu Saçma olarak görmekten başka birşey yapamacak olmasına karşın Saçmaya karşı çıktı. "Hayır, bir Varoluşçu değilim" diyordu. "Sartre ve ben her zaman adlarımızı ilişkili görmekten şaşkınlığa düşüyoruz." Şaşırmaması gerekirdi, çünkü Sartre gibi o da Saçmanın üstesinden gelecek bir saltık Değeri, gerçekliği doğrulayamıyordu. İkisi de Özsüz bir Özgürlüğün kapristen başka birşey olmadığını gösterdiler.

Böyle seçme özgürlüğü ile sorun onun moral olmaması, duyunca değil ama özence bağlı olmasıdır. Moral Doğru duyuncun keyfi olarak seçtiği bir şık değil, ama İyi, Doğru, Haklı belirlenimleri altında, yani ussal olarak yaptığı zaman söz konusudur. "Seçme Özgürlüğü" denilen şey moral alanda da tıpkı kuramsal alanda olduğu gibi, usun yokluğunda, moral yargıyı bir olasılık sorununa indirger. Ama o zaman moral ortadan kalkar. Moral gevşeklik ve entellektüel gevşeklik birlikte giderler. Bunu açıkça doğrulayan bilinç biçimi, bildiğimiz gibi, postmodern nihilizmdir.

Albert Camus Duyunçsuzluktan doğan tüm saçmalık ve anlamsızlık kuramlarına karşın bir Duyunç ödülü aldı. Ödülü totaliterliği savunanlara karşı aldı. Totaliterliğe karşıçıkışında entellektüalizmi Marxizm ile eşitleyen bir çağın düşünce kahramanı olarak görülmelidir. Tüm despotlar tarafından hain, sınıf düşmanı vb. olarak görüldü. 1953'te Sovyetlerin Doğu Berlin'de işçilerin grevini ezmesine karşı çıktı ve 1956'da Polonya'da ve Macaristan'da işçilerin ayaklanmalarını destekledi. Ama bir yıl sonra başlayan Cezayir bağımsızlık savaşında yabanıl Fransız hükümetini destekledi (Torture during the Algerian War). 1957'de verilen Nobel edebiyat ödülünün gerekçesi "günümüzde insan duyuncunun sorunlarını açık görüşlü içtenliikle aydınlatan önemli yazınsal üretimi" idi. Camus Özsüzlüğe karşın ilkin doğruladığı totalitarizmi zamanla reddederken, Sartre yine aynı Özsüzlük zemininde totaliterliği doğruladı. (O da 1964'te Nobel Ödülü ile ödüllendirildi ama "burjuva toplumunun değerlerini" reddettiği için ödülünü de reddetti. Gerçekten de ödül için gerekçe saçmaydı — "özgürlük tini ve gerçeklik arayışı" ("for his work ... filled with the spirit of freedom and the quest for truth.") Sartre bir Hümanizm olduğunu bildirdiği totaliterlikten yanaydı ve bir varlouşçu olarak ilgisi gerçeklik ile değil, saçmalık ileydi.