Aile ancak özgür Kadın ve özgür Erkeğin birer Kişi olarak Eşitlikleri temelinde gerçek Biçimini kazanır. Özgür bireyler birbirleri için Efendi, Reis vb. değildirler.

Aile dolaysız ya da doğal törel Tindir. Kavramı Sevgiyi Tözü olarak, Zamandan da üstün tanrısal güç olarak içerir. Klasik Yunan mitolojisinin kimi anlatılarında Eros ilk doğan Tanrıdır. Ailenin Hakkı, doğal olarak görüldüğünde, tam olarak bu sonsuz Sevgidir. Aileyi sonlu reel biçimine göre değil ama Kavramına göre alırsak, bu duygu sonsuzluğu Ailenin özsel belirlenimi olmalıdır. Ama bireylerin duygusal olarak da özgür olmadıkları, Sevgiyi bilmedikleri ve yaşamadıkları geleneksel kültürlerde Aile henüz bu ussal ideale karşılık düşmeyecek denli ilkeldir, ve modern kültürlerde bireysel karakter ve ilişkiler henüz Aile için tözsel dayanak olamayacak bir akışkanlık içindedirler. Aile Kavramını ve içeriğini realiteden türetmek, İdeayı realitenin terimlerinde ölçmek pozitivizmin bakış açısıdır. Gerçekte, Kavramın göreli kültürel edimselleşmelerin üstünde ve ötesinde ideal bir gizilliği vardır. Ve realitenin idealiteye karşılık düşmesinin olanağı bu gizilliktir, çünkü gizillik kendinde edimselleşmedir. Olumsuzun, ’olmayan’ın, kendinde ya da gizil olanın olumlu olan, varolan üzerindeki gücü saltıktır. Diyalektiğin sıradan analitik anlaktan ayrımı olumludaki olumsuzu, ya da olumsuzdaki olumluyu, bu değişim, devim, gelişim ilkesini tanımasında yatar. Anlak "olumlu = olumlu" derken ve özdeşlik ilkesine sarılırken, diyalektik düşünce karşıtların birliğini kavrar, ve çelişkiyi işlerin acılı bir durumu olarak değil, tersine gelişimin özgür olanağı olarak görür.

Başkasında öz-duygu olarak gerçek Sevgi dolaysızca Aileyi oluşturmaz. Ama kalıcılığını Ailenin törel tözselliğinden bekler, onda yaşamın olumsallıklarına karşı desteğini bulur. Ailede özbilinç bireysel bağımsızlığını ortadan kaldırır; başka bir deyişle, bir yandan onu yitirirken öte yandan saklar. Bu bağımsızlığın kendinde soyut Benden başka birşey olmadığı düzeye dek, bu çelişki, bireyin başkasında kendini saklaması ve başkasında kendi ile birliği ilişkideki yanlar için gerçek, somut Özgürlüktür. Erotik Sevgi ancak soyut birlik ayrımı yokettiği zaman, yanlar birliklerinde bağımsızlıklarını tek-yanlı olarak yitirdikleri zaman söner ve Evlilik duygusuz tüzel bir ilişkiye bozulur. Özgürlük sınırlanmak değildir. Ama sınırlanmamak ya da belirlenimsiz olmak da değildir. Özgürlük sınırda, başkasında kendinde olmaktır. Sevgi ancak birlik içinde başkalık, bağımsızlık, bireysellik kıpısı da sürdürüldüğü, bireyler birbirlerini özgür bireyler olarak tanıdıkları sürece süreklidir.

§ 158

§ 158

Ek. Sevgi genel olarak bir başkası ile birliğimin bilincidir, öyle ki kendi başıma yalıtılmış kalmam, ama özbilincimi ancak kendi-için-varlığımdan vazgeçme olarak ve kendimi kendimin başkası ile ve başkasının benimle birliği olarak bilmem yoluyla kazanırım. Ama Sevgi duygudur, eş deyişle doğal olanın biçimindeki törelliktir; Devlette bundan böyle duygu bulunmaz: Orada birliği yasa olarak biliriz, orada içerik ussal olmalı ve onu bilmeliyimdir. Sevgide ilk kıpı kendim için bağımsız bir kişi olmayı istememem ve eğer böyle olursam kendimi eksik ve tamamlanmamış olarak duyumsamamdır. İkinci kıpı kendimi bir başka kişide kazanmam, onda geçerli olmam, ve onun da yine bende aynı şeye ulaşmasıdır. Sevgi buna göre en büyük çelişkidir ki, Anlak tarafından çözülemez, çünkü özbilincin yadsınan ve gene de olumlu olarak taşımam gereken bu noktasallığından daha dikbaşlı hiçbirşey yoktur. Sevgi bu çelişkinin üretilmesi ve aynı zamanda çözülmesidir: Bu çelişkinin çözülmesi olarak, Sevgi törel birlikt

Zusatz. Liebe heißt überhaupt das Bewußtsein meiner Einheit mit einem anderen, so daß ich für mich nicht isoliert bin, sondern mein Selbstbewußtsein nur als Aufgebung meines Fürsichseins gewinne und durch das Mich-Wissen, als der Einheit meiner mit dem anderen und des anderen mit mir. Die Liebe ist aber Empfindung, das heißt die Sittlichkeit in Form des Natürlichen; im Staate ist sie nicht mehr: da ist man sich der Einheit als des Gesetzes bewußt, da muß der Inhalt vernünftig sein, und ich muß ihn wissen. Das erste Moment in der Liebe ist, daß ich keine selbständige Person für mich sein will und daß, wenn ich dies wäre, ich mich mangelhaft und unvollständig fühle. Das zweite Moment ist, daß ich mich in einer anderen Person gewinne, daß ich in ihr gelte, was sie wiederum in mir erreicht. Die Liebe ist daher der ungeheuerste Widerspruch, den der Verstand nicht lösen kann, indem es nichts Härteres gibt als diese Punktualität des Selbstbewußtseins, die negiert wird und die ich doch als affirmativ haben soll. Die Liebe ist das Hervorbringen und die Auflösung des Widerspruchs zugleich: als die Auflösung ist sie die sittliche Einigkeit.

§ 160

Evlilik Kavramı nesnel Tin dizgesinin özsel bir bileşenidir ve her dizge durumunda olduğu gibi başka her bileşen ile bağıntılı zorunlu bir kıpıdır. Ve Törellik alanının kendisi içersinde Aile bütün bir dizgenin temel bileşenidir. Yokluğu törel dizgenin de yokluğudur. Bütünün başka her kıpısı ile ilişkili ve uyumlu olmak zorundadır, ve buna göre kendinde baştan sona bütünü yansıtır.

Törel yaşam belirlenimlerinin tarihsel olarak oluş sürecinde olmaları ölçüsünde reel Evlilik ilişkileri başka her tinsel belirli-Varlık durumunda olduğu gibi kendi kavramlarına bütünüyle karşılık düşmezler. Evlilik ilişkisinin tikel tüzel belirlenimleri bugün de sürekli değişim içindedir.

1) Evliliği sevgisiz, salt bedensel ilişki olarak görmek kültürün alt evrelerine özgüdür, çünkü tinsel-kültürel gelişim sürecinde Sevginin bir Duygu olarak ortaya çıkması bireysel İstencin, gerçek özgür Benin ortaya çıkması ile koşulludur. Köleler sevemezler. Duyunçları kendilerine ait olmayanların Duyguları da bastırılmıştır, çünkü Sevgi olarak.Duygu özgür olmayı, özgür Başkası karşısında eşit ölçüde özgür Beni gerektirir.

2) Öte yandan Evliliği salt tüzel bir sözleşme ilişkisi olarak görmek de Evliliğin Kavramına aykırıdır. Bu iki tür ilişki, bedensel ve tüzel Evlilikler reel olarak olanaklıdırlar ve Evlilik olarak kabul edilir ve onaylanırlar. Ama bu anlamsız birlik ancak eşlerin özgürlük bilincinden yoksun olmaları, henüz öz-saygıları ve öz-değerleri olan bireyler olmamaları zemininde olanaklıdır. Bu durumda 'evlilik' denilen şey henüz doğal bir üreme ilişkisinden, ya da bir soy ve mülkiyet ilişkisinden daha çoğu değildir.

3) Evlilik salt Duygu üzerine de dayanamaz, çünkü erotik Duygu olumsal ve yiticidir.

Türün Üremesi Evliliğe değil ama Doğanın erekselliğine ait bir kavramdır. Ama Evlilik bu yaşamsal işlevi doğal yanı dolayısıyla kapsar ve onu yalnızca soyun değil ama kültürün sürekliliği olarak kapsar.

Erdem ancak özgür olan, ancak kendisi olan bireyin karakteri olabilir. Ancak erdemli birey gerçek 'kendi'sidir, ne yaptığını bilir ve yaptığını insan kavramına uygun olarak ve insana yaraşır olarak yapar. Bilgilidir, böylece türelidir, ölçülüdür ve yüreklidir. Erdem doğal ya da doğuştan değildir. Bireyde bütün bir kültür sürecinin ürettiği içsel ve dışsal güç, güzellik, güven ve kendini-bilmedir. İnsan doğasının yetenekli olduğu biricik gerçek, özgür ve güzel açınım Erdemdir.

'Kendi' olmak soyut birşey olmak, saltık olarak soyut olan olmaktır. 'Kendi' belirlenmelidir. Özgürlük bu belirlenimi ussal olarak kendi gizilliğinden yerine getirmektir. Özgürlük korkulacak birşey değildir, çünkü kendi kavramını izleyen Us yanılmaz, özgür İstenç sonsuza dek İyi olan için çabadır, ve Duyunç saltık olarak Doğru olandan yanadır. İnsan Özgürlüğünün bilincine yetenekli ussal varlık olarak ideal varoluşa yeteneklidir.

Ek. Kadınlar hiç kuşkusuz eğitimli olabilirler, ama bir evrenseli isteyen yüksek bilimler, felsefe ve belli sanat ürünleri için yapılmış* değildirler. Kadınların güzel düşünceleri, beğenileri, incelikleri olabilir, ama idealleri olamaz. Erkek ve kadın arasındaki ayrım hayvan ve bitki arasındaki ayrım gibidir: Hayvan daha çok erkeğin karakterine, bitki daha çok kadınınkine karşılık düşer, çünkü kadının gelişimi daha dingindir ve duygunun daha az belirli birliğini ilkesi olarak kapsar. Hükümetin başında kadınlar bulunursa, o zaman Devlet tehlikededir; çünkü evrenselliğin istemlerine göre değil, ama olumsal eğilimlere ve görüşlere göre davranırlar. Kadınların eğitimi, nedendir bilinmez, bir bakıma tasarım atmosferi yoluyla olur, bilgilerin kazanılmasıyla olmaktan çok yaşayarak yer alır; bu arada erkek konumuna ancak düşüncelerin kazanılması yoluyla ve birçok uygulayımsal çaba yoluyla erişir.

Zusatz. Frauen können wohl gebildet sein, aber für die höheren Wissenschaften, die Philosophie und für gewisse Produktionen der Kunst, die ein Allgemeines fordern, sind sie nicht gemacht. Frauen können Einfälle, Geschmack, Zierlichkeit haben, aber das Ideale haben sie nicht. Der Unterschied zwischen Mann und Frau ist der des Tieres und der Pflanze: das Tier entspricht mehr dem Charakter des Mannes, die Pflanze mehr dem der Frau, denn sie ist mehr ruhiges Entfalten, das die unbestimmtere Einigkeit der Empfindung zu seinem Prinzip erhält. Stehen Frauen an der Spitze der Regierung, so ist der Staat in Gefahr, denn sie handeln nicht nach den Anforderungen der Allgemeinheit, sondern nach zufälliger Neigung und Meinung. Die Bildung der Frauen geschieht, man weiß nicht wie, gleichsam durch die Atmosphäre der Vorstellung, mehr durch das Leben als durch das Erwerben von Kenntnissen, während der Mann seine Stellung nur durch die Errungenschaft des Gedankens und durch viele technische Bemühungen erlangt.

Erkeğe karşı Özgürlük bilincinin kazanılması Erkeğin de Özgürlük bilincini kazanmasını gerektirir. Ancak Özgürlüğün ne olduğunu kavrayan Erkek Kadının da özgür ve eşit olduğunu kavrar ve doğrular. Öte yandan Erkeğin Kadının Özgür İstencini tanıması Kadının da kendi özgür İstencinin bilincini kavraması ile tamamlanmalıdır. Özgürlüğü kavramamak onu yadsımaktır, ve kendi Özgürlüğünü kavramayan Kadın Özgürlüğünü önce kendisi yadsır.

Tinin tarihsel gelişiminin özsel bir anlamı da Tinin uygarlaşmasının doğallığın üzerine yükseliş olmasıdır. Doğa onu ne denli romantikleştirirsek romantikleştirelim kendinde tinselliği önceleyen bir ilkellik, yabanıllık, zorbalık varoluşudur ve insanın bu özellikleri taşıması onun Kavramına uygun olmaması, henüz doğal olması demektir. İnsan Duygusu doğal değil tinsel olduğu için özsel olarak Sevgidir. Ve insan Güzelliği salt doğal değil ama tinsel olduğu için sonsuzluğa ulaşır ve tanrısaldır. İnsan ancak özsel olarak tinsel bir Varlık olduğunu, en iç özünün tanrısal düşüncesinde, tinselliğinde yattığını kavradığı zaman Törelliğinde de kendi Kavramına uygun belirlenimler geliştirmeye yönelir. İnsanın özgürleşme süreci olan Tarihin ilkellik, kabalık ve zorbalık ile damgalanmış olması ölçüsünde, Kadın bu ezici ve utandırıcı sorumluluğu paylaşmamış olmanın sonsuz onurunu taşır. Erkek dahaçok doğal saldırganlığı, hayvanlığı temsil ederken, Kadın tinsel dinginliği ve barışı temsil eder. Salt duyusal varlığı ile, arı Güzelliği ile babar Tarihe uygarlığın soluğunu katar, onu insansallaştırır. Kadın güzel sanatlarda Türe, Erdem, Özgürlük kavramlarının duyusal tasarımıdır. Güzelliğe tapan klasik ve romantik sanatçılar tarafından ölümsüzleştirilen anlatımlarında, Kadın salt bulunuşu ile Erkeğe her zaman varoluşun tinsel değerini öğretmiş, onu gerçek kendisine doğru yöneltmiş, eğitmiş, büyütmüştür. Klasik Felsefe kadını tinsel olarak Erkek ile bir, eşit, ve aynı görür Logos — bir Erkek olan Tanrı ile karşıtlık içinde — eşeysizdir.

Evliliğin kavramında tekeşlilik belirlenimini özsel olarak kapsadığını göstermek insan doğasının bu törel belirlenim altında ancak tekeşlilik ile uyum içinde olduğunu göstermeyi gerektirir. İnsan salt doğal değil ama o denli de tinsel bir varlıktır ve eşeysel ilişkisini salt içgüdü değil ama duygu olarak, Sevgi olarak yaşar. Bu bedensel-duygusal birlik bedensel ve duygusal sonsuzluğu içinde ancak bir Erkek ve bir Kadın arasında yaşanabilir. Bu iki yanlı bireysellik nedeniyle erotik Sevgi ilişkisi saltık olarak dışlayıcıdır.

Evlilik Kavramı erotik Sevginin sürekliliğini varsayar. Bununla uyum içinde, Sevginin kendisi de Zamanı tanımaz, onu yadsır ve sonsuza dek sürmeyi ister. Erotik sevginin Evlilik Kavramının özsel yanı olması ölçüsünde, bu Sevgi olmadığında Evlilik kendinde tükenmiştir ve sürmesi feodal bir angaryanın yerine getirilmesi gibi birşeydir. Sevgi kendi kavramı gereği başkasının Ben olarak ve o denli de Başkası olarak tanınmasını gerektirir. Bu ikinci kıpı olmadığında, Eş özgür bir birey olarak tanınmadığında, ortada Sevgi değil ama bir köleleştirme isteği vardır ve genel olarak Aşk denilen şey budur. Bu arabesk tutku hedefine ulaşır ulaşmaz yok olur, çünkü Başkalık kıpısını, böylece hedefini ortadan kaldırır.

Evlilik pekala çokeşli biçimlerde de olabilir ve bu tarihsel olarak da yaşanmıştır. Ama bu arkaik biçimlere zeminleri olarak bireylerde Özgürlük bilincinin ve dolayısıyla erotik Sevginin yokluğu eşlik eder. Ancak özgür Ben eşit ölçüde sonsuz olan Duyguya, Sevgiye yeteneklidir.

Modern Toplumda Ailenin fiziksel sürekliliğini desteklemesi gereken Anamal özsel olarak Kadın ve Erkeğin işgüçlerinin sürekliliğinde bulunur ve bu destek yasal olarak yaşlılık yıllarında sürecek yolda düzenlenebilir. Yine, Ailenin çözülüşünün Anamal açısından getirdiği sonuç Kalıttır.

Ailenin yalnızca mülkiyeti yoktur; ama evrensel ve sürekli kişi olarak onun için kalıcı ve güvenilir bir iyelik, bir Anamal gereksinimi ve belirlenimi ortaya çıkar. Soyut mülkiyet durumunda salt bir bireyin tikel gereksinimleri gibi keyfi bir kıpı ve isteğin bencilliği söz konusudur; burada bunlar ortak birşey için kaygıya ve kazanca, törel bir öğeye dönüşürler.

[Hegel § 171'de bütün bir Ailenin geçiminden birincil olarak sorumlu görülen ve Aile Anamalının yönetiminden sorumlu olan 'Aile Reis'inden söz eder. Aile Kavramına ait olmayan bu dışsal ve göreli belirlenim gelişmiş törel dizgelerde antikadır.]